Bitwa o krater

Bitwa o krater

wojna secesyjna Oblężenie Petersburga
Atak na krater powstały po wybuchu miny, ryc. A. Wauda
Czas	30 lipca 1864
Miejsce	Petersburg, w stanie Wirginia
Wynik	zwycięstwo konfederatów
Strony konfliktu
Stany Zjednoczone Stany Skonfederowane
Dowódcy
Ulysses S. Grant George G. Meade Robert E. Lee
Siły
Elementy Armii Potomaku Elementy Armii Północnej Wirginii
Straty
5300 zabitych i rannych 1032 zabitych i rannych
Położenie na mapie Wirginii miejsce bitwy
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych miejsce bitwy
37°13′06″N 77°22′40″W/37,218250 -77,377680
Multimedia w Wikimedia Commons

Bitwa o krater – bitwa stoczona w trakcie amerykańskiej wojny secesyjnej, podczas oblężenia Petersburga, 30 lipca 1864 roku. Stronami konfliktu były konfederacka Armia Północnej Wirginii dowodzona przez generała Roberta E. Lee oraz federalna Armia Potomaku, dowodzona przez generała mjra George’a G. Meade (pod bezpośrednim nadzorem głównodowodzącego, generała armii Ulyssesa S. Granta).

Po tygodniach przygotowań, 30 lipca saperzy sił federalnych zdetonowali minę na odcinku IX Korpusu gen. mjra Ambrose’a E. Burnside’a, tworząc potężną wyrwę w linii umocnień Petersburga. Mimo tak pomyślnego rozpoczęcia akcji wszystko obróciło się przeciw atakującym unionistom. Oddział za oddziałem wdzierały się do krateru i ponosiły klęskę. Konfederaci bardzo szybko pozbierali się, przypuszczając serię kontrataków pod wodzą gen. mjra Williama Mahone’a. Wyłom obrońcy obsadzili ponownie, a siły federalne zostały odparte z wielkimi stratami. Afroamerykańska dywizja gen. bryg. Edwarda Ferrero została zdziesiątkowana. Atak ten według Granta miał doprowadzić do zakończenia oblężenia. Skutkiem niepowodzenia żołnierze spędzili następnych dziewięć miesięcy na prowadzeniu uciążliwych działań pozycyjnych. Burnside’a ukarano za nieudolność odebraniem dowodzenia^[1].